Het had lang geduurd voor hij besloten was die kamer dan maar te huren. ’t Was zo ’n verduveld lollig werk al die huizen zo maar binnen te gaan: je keek altijd tegen de gevels – nu zag en hoorde je ook eens wat daarachter was: dat overkwam je niet altijd!
    Maar: ’n enkele maal had er in zijn ogen even een pijn getrild: vermoedde hij aarzelend, onbestemd (’n instinktieve drang dwong hem niet verder te denken): te staan voor een verborgen pijn, ’n verstard verdriet waarvan niemand wist. Dan werd hij schuw en nerveus, alsof hem iets beklemde; haastte hij zich om weg te komen.
    Het is echter niet de moeite waard lang over zijn bevindingen en de daarmee gepaard gaande emosies uitteweiden, daar toch aan Dolf zèlf dit alles, zoodra hij weer buiten stond, ontglee. Hij onderging ze als een vluchtige, ongrijpbare be-roering waarvan niets achterbleef, tenzij – – in zijn onderbewuste.
    En dit is ook heel goed te begrijpen – en te vergeven:
    Dolf was jong, en après tout interesseerde hem der mensen aangelegenheden maar machtig weinig. Vooral op ’t ogenblik, nu hij stond aan het begin van zijn ,,nieuwe leven”, nu hij, als bedwelmd van een wijde, ijle voorjaarslucht, zijn eerste vrijheid onderging als een uitgelaten, schuimende rooftocht, naar links, naar rechts, naar overal want overal lag het leven overdadig te grijp als iets juichend-gelukkigs.
    Bovendien: z’n demokratiese tijd had hij al een eind achter zich en even ver de tijd van gedurig ,,mateloos medelij.” Dat was maar sentimentaliteit!
    Die ,,ontdekkingstocht” was dan ook, zoals hij meende, voor hem alleen maar erg merkwaardig omdat hij – nu ja, literair was aangelegd.
    En inderdaad wàs deze ontdekkingstocht voor hem-als-zodanig ook iets merkwaardigs geweest. Hoewel hij er niet altijd – men vergeve hem ook dit omdat hij jong was – comme un bon littérateur alléén-