|
De Zwarte Soldaat, 13 DECEMBER 1944
NAJAAR 1944
Dit donker dak van dennegroen, deze muur van stammen,
de weg langs ’t schrale zand der kleine onvruchtbaarheid,
waar stemmen praten duistren de starre dammen
van een ontmanden haat, een trage’ en grauwen nijd.
En in de duistre verten ’t onheilspellend vlammen —
bestormde steden, met hun ondergang „bevrijd”
tergend ver’zeld van ’t zwetsen en het zwammen
waarmede Strijdbaar Nederland d’herrijzenis verbeidt.
Hier is het kil en stil, zoo stil zijn de boschwegen —
slechts ’t ritslen van de blaadren in hun triesten val,
en ’t hart, zijn rusteloos bewegen, om dit foltrend leege
waaruit niets werd en niets ooit worden zal.
Zoo ruimteloos en vaal verstarde allerwegen
de tijd, de daad, het hart — — o grijze, grijze regen....
HENRI BRUNING
|
|
|
|