kunst” uit een zoomaar „heden”. Men veronderstelt — wederom: terecht! — dat cultuuruitwisseling een uitwisseling is van het beste: van het werk der werkelijk cultuur-scheppenden, der werkelijke cultuur-vertegenwoordigers allereerst. Dat werk is niet aanwezig, en daarom is deze expositie, als cultuur-uitwisselend gebaar, onvermijdelijk misleidend. Overweegt men de noodzaak van cultuuruitwisseling dan vraagt men zich af of een expositie, die het werk van vele, zeer uiteenloopende, doch allen met slechts enkele werken vertegenwoordigde schilders bevat, wel de juiste weg is. Twee, drie werken zeggen vaak weinig (en heelemaal niets als zulk een „goed” werk meer te wijten is aan een min of meer gelukkig moment). Men kan aan de hand van twee, drie werken een talent en deszelfs mogelijkheden herkennen (vermoeden), maar een gelukkige, beslissende zekerheid geeft slechts een met gevoel en intelligentie samengesteld overzicht van hetgeen een bepaald kunstenaar gepresteerd heeft. Voor een werkelijke cultuuruitwisseling lijkt het mij allereerst van belang onzen besten schilders bekendheid te geven door middel van exposities welke gewijd zijn aan één, hoogstens twee (en dan meer verwante) schilders. Een expositie bijv. eerst van Van Konijnenburg, vervolgens van Sluyters etc. etc, schijnt mij meer open-