van men reeds bij het doorbladeren kan vaststellen, dat het niet over de moderne literatuur handelt, maar over iets, dat de heer P. daarvoor gelieft te houden, terwijl het bovendien in een wel al te „volksche”, om niet te zeggen : ordinaire, taal geschreven is. Dit boekje dan vervalscht de literaire werkelijkheid én naar den geest én naar de feiten. Enkele hiervan wil ik, zonder er nader op in te gaan, aanstippen. P. verklaart dat Ter Braak en Du Perron de „lectuurmakers” met algeheele vernietiging hebben bedreigd en hij zegt dan : dat deze auteurs onder „lectuurmakers” verstonden „dié schrijvers, die nog van meening zijn, dat de grondslag van elk literair kunstwerk menschelijke gevoeligheid is.” Men vraagt zich af, waar P. dergelijke nonsens vandaan haalt. De verzen die hij citeert om de decadentie in de literatuur aan te toonen, zijn nergens representatief (twee ervan zijn zelfs van auteurs die in de literatuur zelfs niet de kleinste rol spelen, — reden waarom P. zorgvuldig hun namen verzwijgt !) In de Hollandsche Post van Juni 1941 deelt deze heer verder nog mede, dat de dichter Lehmann de bezielende leiding heeft van Criterium. Wanneer dit waar was, zou het niets ter zake doen. Maar waar is slechts, dat de heer Lehmann in dat tijdschrift een enkele maal publiceert, als 30, 40 anderen, en met de leiding van dit blad eenvoudig niets van doen heeft. De heer P. blijkt totaal oningelicht te zijn. Trouwens, hoe zou hij anders „De Nadagen van Pilatus” Vestdijk’s laatste boek kunnen noemen, terwijl er sinds dat werk minstens tien andere verschenen, w.o. vier romans. Daarbij komt nog dat P. van literatuur en van de sociale functie van de literatuur, niet het minste begrip blijkt te bezitten, daar hij uitspraken lanceert als deze, dat de meeste romans van thans „niet meer zijn spontane uitingen van menschelijk gevoel, maar toegepaste psychologie”, hetgeen om te beginnen onwaar is, terwijl bovendien het eerste niet in strijd is met het tweede en omgekeerd.