misverstand wordt gecultiveerd door de geestdriftige suggestie, dat deze tijd van techniek, die de vroegere romantiek van het missieleven in de ,,wildernis” voorgoed vernietigde, nu ook van de missionaris ,,een gewoon mens” heeft gemaakt (een ,,missionaris nieuwe stijl”) mét, ook hij nu, een gewoon stenen huis, een ijskast, een auto, een radio, en met veel oprecht plezier als hij via zijn radio verneemt dat het nederlandse elftal gewonnen heeft ¹). Deze gemakken en genoegens zijn hem van harte gegund, maar als men over nieuwe stijl spreekt en het even later a.h.w. uitschreeuwt van missionaire bezorgdheid dat wij, wanneer we medische instrumenten en medicamenten naar de missie-gebieden sturen, we geen dingen moeten sturen die we voor eigen gebruik afwijzen want dat het beste van het beste nog niet goed genoeg is voor de missie, dan heeft het zin te beklemtonen, dat dan zeker de priester die naar de missiegebieden wordt ,,gezonden”, nog iets anders behoort te zijn dan een nieuwe versie en voortzetting van de burgerlijk geïnstalleerde priester. Want de priester, wiens priester-stijl daarmee samenvalt, heeft Europa reeds lang herkend en afgewezen als: voor zichzelf ,,niet goed genoeg”. – Met of zonder radio, ijskast, auto, stenen huis etc.: de missionaris nieuwe stijl kan niet anders zijn dan de wedergeborene tot de stijl van de waarlijk religieuze mens, van het priesterlijk geweten; en men herleze nog eens wat Johannes Chrysostomus hierover zegt. De rest is vieux jeu. Zonder deze wedergeboorte behoren, daar zowel als hier, alle overige werken, hoe luidruchtig (en panisch) bedreven, weldra tot die ,,hérésie des oeuvres” welke, daar zowel als hier, niets anders oplevert dan een huis dat gebouwd is op zandgrond. Het huis staat er wel, doch slechts om weldra weggespoeld te worden: daar zowel als hier.

Er zijn lieden (christenen), die menen, dat het waarlijk priesterlijke priesterschap, dat vóór alles bezorgdheid is om de ziel van de mens, een werkloze onverschilligheid meebrengt t.a.v. de schrikbarende materiële noden en politieke tragedies welke de mens-

¹) De Tijd-Maasbode, 4-1-’61.

206