blijven. Het is alsof men zegt: niet met dat begin-worden, zo beschamend vaak en wanschapen, wordt God de eer gegeven die Hem toekomt; niet met die schamele waarheid der naastenliefde wordt Gods luister door ons (en in ons) openbaar. En vaak is het alsof ook de Kerk slechts een Messias erkent die zich in zijn heerlijkheid kenbaar maakt, en in zijn heerlijkheid kenbaar gemaakt wil worden – en móet worden alvorens de mens in Hem kan geloven. Vrij volgen een Christus die zijn heerlijkheid niet als een roofgoed vasthield, die zich daarvan ontledigde om de staat van slaaf aan te nemen, maar als wij Hem prediken schijnt vaak het enige doel Hem in zijn heerlijkheid te herstellen, in zijn heerlijkheid van Gods Zoon, in de heerlijkheid van het goddelijk lijden dat Hij voor ons verdroeg, in de heerlijkheid van alles dat Hij voor ons loskocht, in de heerlijkheid van alle waarheid die Hij is en met Hem ons deel wordt; altijd zijn wij bevlogen van eind-doel, eind-werkelijkheid, van de goddelijke majestas van ons geloof, van de majestas van Gods heilshandelen met de wereld, maar de goddelijke majestas van het begin-doel, van Jezus’ nederig heilshandelen, van Jezus’ nederig ijveren voor zijn nieuwe gebod, het pogen iets van de majestas dáárvan te openbaren (omdat we vóór alles dáártoe geroepen zijn), dat alles ontmoeten wij nog slechts bij uitzondering als de inhoud en aandrift van het apostolisch geloofshandelen. Wij glimlachen heden ten dage zo gemakkelijk, met het glimlachje der wijzer-gewordenen, over de schepping van een theologie die al het kenbare en onkenbare, het weetbare en vermoedbare en geopenhaarde tot een machtige orde-eenheid moest samenvoegen; over een Kerkconceptie die de eenheid van alle volken der aarde onder haar scepter of zwaard als het heilig recht van Christus’ Kerk waarmaakte; over een Kerk die het als haar plicht verdedigde (en als haar heilig recht opeiste) tussen de machtigen der aarde als gelijke in macht aanwezig te zijn. Maar er is reden te vrezen dat wij, zij het in andere vorm en hoeveel bescheidener onze aanspraken naar die zijde werden, evenzeer nog als die middeleeuwers bevangen zijn van de wil in en vanuit Gods heerlijkheid te leven, te denken en te handelen wanneer wij de eenheid van alle christenen verdedigen

42