|
III Hij zag den Meester, die zich stil van zijn wit kleed ontdeed, en nederknielend de wonde voeten der bedroefden wiesch — Zelve een honger, dien geen mensch ooit stilde... Hij zag Sebastiaan, en ’t zoete boren der vele pijlen in diens vleesch, — die staan bleef tot den dood, en zelfs niet rilde... 35 |
