|
D E R I J K E J O N G E L I N G Laat mij alleen, o Gij die alles schondt; laat alle heugenis aan U nu zijn verzonken, roep niet; ’t is goed — ik keer nu naar een donker, donkrer en somberder dan ooit vóór U bestond. Gij wist Uw schoon te schoon: Gij wist mijn schande; Gij wist hoe niets van U mijn dieper deel kon zijn, en, hoe ’t hart hunkerde naar Uwe vreugde-landen, wroeging en droefenis ons laatst verbond moest zijn. Laat mij alleen. — Ik keer nu naar het donker dat ’t eenig deel van die zich schonken schijnt. 25 |
