|
M A A N N A C H T Gij zijt over ons als een maannacht blank en oneindig. Wij weten: een ver meer staat in het maanlicht stil geheven. Als een pure zilver-damp viert het in zich gekeerd de ontvangenis van het licht. Maar wij zijn de arme kinderen van het doffe laagland, |
| donker verdoold over den einder; |
|
de zware trek van ons hart naar de glinsterende maannacht-gletschers der Alpen, naar de maannacht-meren daartusschen verspreid, bedelt over de heuvelen van ons land — maar ’t uitzicht is ons niet wijd, niet hoog genoeg. Wij keeren weêr, bedroefd, naar omlaag, — naar ons laagland, het donkere, het doffe. En staren naar de scheepjes eindeloos in nachtland verloren. Zij echter hebben lichtjes uitgezet, en groeten U vertrou- |
| [welijk. |
|
Heer, Heer, leer ook ons eenvoudig zijn. Ons breekt een onstilbaar verlangen, uw kinderen van het doffe laagland, donker verdoold over |
| [den einder. |
|
20 |
