TOEN mij het verzoek werd gedaan te spreken over de verantwoordelijkheid van de katholieke schrijver, over de wijze waarop diens katholicisme in zijn werk moet beleefd, ook en vooral in deze tijdswende, – werd mij daarmede juist dat onderwerp voorgelegd waarover ik – eigenlijk – niets te zeggen heb. Misschien verwondert U dit. Doch het kan zijn dat het onvermogen om over een onderwerp te spreken hierdoor veroorzaakt werd, dat de laatste overtuiging het doen werd : het doen wat de hand vindt om te doen, in welke tijdswende dan ook. Zo zou het zwijgen dan enkel verbroken kunnen worden met een exposé van hetgeen tot dit overtuigde zwijgen voerde. – In dit geval echter heb ik geen programma’s te ontvouwen en geen concrete directieven op te stellen omdat mijn enige antwoord op de vraag omtrent de taak en de verantwoordelijkheid van de katholieke dichter in dit tijdsgewricht zich slechts laat samenvatten in de formule – de zeer simpele – die voor iedere scheppende mens in iedere tijd geldt: dat wij als dichter en mens maar deze plicht bezitten: onze hoogste ernst te zijn d. i.: onze hoogste ernst te

1 Tekst van een lezing.

[144]