en schoonste zekerheid (welke de onze wordt als exponent van alles wat wij zijn d. i. met onze wezenlijkste levensernst hebben gezocht en gevonden; welke de onze werd door het herkennen, het bij Christus op volmaakte en openbarende wijze her-vinden van wat wij reeds zelf als antwoord d. i. als het leven van ons leven, als vormgeving van ons bestaan waren gaan verstaan en bezitten, en dat daarmee ons diepste zelf was geworden), die sterkste en schoonste zekerheid kan nochtans geen ratio onafwijsbaar waar maken. En over dié nóg natùùrlijke zekerheid met betrekking tot Christus (welke hier dus van dezelfde orde en van dezelfde – superieure – onwankelbaarheid is als die met betrekking tot het waarheidsgehalte van Shakespeare) ging het in mijn artikel ; en kón het alleen maar gaan toen ik schreef naar aanleiding van hetgeen mij Dubois’ misverstand toeschijnt.
    Pater van Rijen wees er nog op dat de mens niet aan zichzelf genoeg heeft en ook de hulp van anderen behoeft om tot waarheid te geraken. Ook dit werd door mij nooit betwist. In mijn betoog was het echter niet aan de orde. Doch ter geruststelling – en tot slot – volge hier nog een kort fragment uit een hoofdstuk van mijn Gezellestudie dat enkele maanden geleden in het Vlaamse maandblad De Tafelronde werd opgenomen (1ste Jrg. nr IX, p. 494, 495). Enkele regels voor dit fragment citeerde ik uit Sartre:

[141]