gave aan, ja zelfs de belangstelling voor dat woord als een niet ter zake experiment af te wijzen, want overal elders heb ik dan méér gevonden. Het is echter juist in die wereld van boven-rationele zekerheden – waar de scepticus en ik onze beste natuurlijke zekerheden zijn – dat ik, zonder de sanctie van de ratio, met dezelfde onwankelbare zekerheid waarmede ik weet dat Mozarts muziek tot de schoonste resultaten der menselijke scheppingskracht behoort, weet of kan gaan weten dat Christus’ woord een woord des levens is; en dit wetend, is mijn credo allerminst nog een credo quia absurdum. – Doch keren wij terug naar ons onderwerp.
    Ik kon echter niet volstaan met op die bovenrationele zekerheden te wijzen; ik moest ook beproeven antwoord te geven op de vraag, waarop die zekerheden zich baseren als het niet meer op het onafwijsbaar bewijs van de ratio is. Ik schreef hierboven, dat ze eindeloos uitgaan boven de zekerheden welke de ratio ons kan verschaffen, of dat zij van een geheel andere orde zijn en anders als zekerheid worden verkregen en bezeten dan via de argumenten van het verstand. Laat mij dit nog even mogen toelichten.
    Als ik, een schoon landschap ziende, de zekerheid heb dat het schoon is, bezit ik deze zekerheid zonder dat de ratio mij hiervoor het onafwijsbaar bewijs kan leveren, en zonder dat de rede bij machte is deze zekerheid te versterken

[132]