nis, de sinistere verdachtmaking « hoogmoed », « hoogmoedige weigering om op God te vertrouwen », en met dit begotte vonnis de rechten en plichten der scheppenden te overweldigen om hun scheppende vormwil fanatiek en kwaadaardig te onderdrukken.
    In handen van de niet-creatieven, en door hen, op hun plan, als waarheid verdedigd, is Thomas’ waarheid een uiterst destructieve, en niet alleen paraliserend, maar ook demoraliserend. Zij verminkt de werkelijkheid van het natuurlijke leven en dwingt de mensen vanuit dit verminkt werkelijkheidsbesef te handelen; zij heeft geen eerbied voor het leven, voor deszelfs kostbaarste krachten en schoonste mogelijkheden, en kan ook niemand deze edele eerbied bijbrengen.
    Het moge dan juist en zijn goed recht zijn, dat de niet-creatieve mens geen al te hoge dunk van zichzelf heeft, maar het is zeker niet juist dit wantrouwen der niet-creatieven jegens zichzelf te willen veralgemenen tot het geboden wantrouwen in de menselijke natuur als zodanig. Het is zeker niet juist, het wantrouwen in de menselijke natuur te rechtvaardigen met het wantrouwen der niet-creatieven jegens zichzelf. Het is niet juist, dit wantrouwen jegens zichzelf der niet-creatieven te beschouwen als de enige en laatste en diepste nederigheid, als datgene waarop het in feite aankomt. Want op dié nederigheid komt het, in het leven, allerminst alleen aan. De

[66]