|
CLAMAVI Dat al dit lijden niet het diepste doodt... Hoe lang reeds duurt dit vruchtloos woeden, aanval op aanval, dit nooit moede en onaflaathaar tegen mij gericht gevecht. Waarom? – Nóg, hoe gefolterd en ontrecht, sta ’k zo Gij eiste, zo ik altijd stond: stil, recht in U en in mijzelve recht, en met de wereld in mijn schoonst verbond. Laat het genoeg zijn nu, o God, genóeg al het onzegbare, dat Gij mij vroeg. |
33
