|
GEDICHT
Wat zal ik mij zélf verwijten, dat laatste uur voor mijn dood? Den driesten trots van mijn spreken? het krenken, dat zij mij verweten? Neen dít: dat ik steeds ben gewéken – om het weten van droefheid en nood. Ik had als een man moeten sterven, rechtop in mijn fonkelende haat, doch liefde en haat zijn verraden om een eenzaam weemoedig gelaat; mijn diepste drift werd beteugeld – o gloed, die toch geen verstaat – en mijn laatste waarheid ontvleugeld, omdat elk láátste de velen – die deze drift niet delen – verweesd en nog eenzamer laat. Dit zal ik mij zélf verwijten, dit niet meer te herstellen verraad: dat ’k hatend zoveel haat heb verzwegen, ook die laatste moed, die het leven eenzaam, doch eervol maakt. Ik sterf; en niets is gebleven dan wroeging – dat ik allen bedroog? néén! dat ik heel mijn leven in al wat ik heb gegeven tegen m ij n waarheid loog – o eenzaamheid der velen, die zo zwaar, zo bitter woog ... |
28
