|
O HEILIG HART O Heilig Hart der wereld, klein, vergeten en hevig Hart, – hoe zoet is ’t, neergezeten te zijn bij U, – U, zon en bron, nabij. Uit U ontloken al vormen, al veelvoudigheid van ’t onveelvoudig Zijn. Vergeten hart, warm hart, – hoe wordt uw arme warme zij – te schoon, te schoon – doorstoken. Uw schaamle beeltnis hier bezeert mij met een vreemde, onbenaambre pijn. Dat dit misschapene het helder zijn der aarde niet onteert, – en uwe eenzaamheid, o Heilig Hart, niet deert. o Gij – Gij volgt in diepe rust, bedwonge’ in aller dingen gang, uw onaanrandbaar plan en kent geen dwang. U doet niets pijn, niets toornen – hoon noch val, noch uw vergeefs verbloeden. Warm hart, dat wacht, en ’t al – het boze en goede – in eendre rust omvangt en blijft behoeden. Alles is wórdende, en ’t worden wordt Uw Zijn, ’t keert tot U weer, doch moet, ach! moet U trouw en ontrouw en U dwaas misvormend zijn. o Gij, o godlijkheid, Die alles voortbracht, ook uw eenzaamheid. O Heilig Hart der wereld, klein, vergeten en, zo bewogen, onbewogen hart. O rijkdom. ongemeten. hoe zoet is ’t, neergezeten te zijn bij U – en dit misschapen teken ... Zo vreemd en onbenaambaar zijt Gij pijn voor mij, zo zoet, niet uit te spreken … |
16
