het hoofd reeds geheeld wat de wonde was van het hart. Gezondheid en rijpheid zijn benijdenswaardige zaken, maar worden zij niet voortdurend bedreigd en belaagd door een redeloos hart of een redeloozen geest, dan doemen zij den bezitter slechts tot creatieve onvruchtbaarheid – hoeveel hij overigens ook publiceert.
De gezondheid van Chesterton is veroverde en voortdurend bedreigde gezondheid, die van van Duinkerken een (spoedig) hèroverde natúúrlijke gezondheid. Beide gezondheden verschillen daarmede fundamenteel. Die van Chesterton bestaat in den wil waarmede hij de droom in zich verbrijzelt en de werkelijkheid aanvaardt; die van van Duinkerken dankt haar bestaan aan het feit dat hij geen redeloosheid te temmen en niet telkens opnieuw den dag te aanvaarden heeft. Als Chesterton lacht, lacht hij ondanks een gemis; als van Duinkerken lacht, lacht hij omdat het gemis nooit werkelijk voor hem bestond. Chesterton is een moedig mensch; van Duinkerken ,een gelukkig sterveling’. Chesterton is een koorddanser; van Duinkerken staat met beide voeten op den grond.
Deze gezondheid en dit degelijk stel hersens hebben echter nog een tweede nadeelig gevolg. Met name als hij polemiseert.
Hij polemiseert niet uit noodzaak, hij polemiseert uit gezondheid – en hij polemiseerde toen weldra uit sportiviteit. Hij polemiseert niet om de waarheid te verdedigen; de polemiek is een tribune en de waarheid een rekstok voor wat hersengymnastiek. De man die à outrance zakelijk wilde zijn, was niet zakelijk (volgens van Duinkerken, en terecht!); de man die overal en altijd sportief wil zijn, be-

156