1) ,,Want de orde op tijdelijk gebied (beseffen wij dit wel) is evenzeer een belemmering voor het Rijk Gods als de wan-orde. Doet de wanorde God haten, de orde op natuurlijk gebied doet de aarde beminnen en den mensch die deze orde schiep. En als wij begrijpen, hoe moeilijk, grootsch en schoon het scheppen van een natuurlijke orde is, dan beseffen wij tevens hoezeer een geslacht, dat deze glorieuze orde opbouwt, zichzelf zal kunnen gaan verheerlijken en daarmee, zich evenzeer en even ondoorbreekbaar van God verwijderen en vervreemden kan als de wanorde en de haat dit deden.” (,,Subjectieve Normen” bldz. 82). Als er iets is, dat de arbeidersmassa weer aan Christus terug kan geven (de groote zorg vanMaritain). dan is dit, – neen, mijne heeren, niét het herstel der orde op tijdelijk gebied, maar alleen, nú en in de toekomst, in wélk nu en in wélke toekomst ook, de arbeid van waarlijk apostolische, bovennatuurlijk-levende, bovennatuurlijk-gerichte Godsmannen.
150
anders mogelijk). Dit ziende, begint voor den christen inderdaad een zekere tragedie. Want geeft hij, door het herstel een er op natuurlijke waarden gebaseerde rechts-orde den mensch een menschwaardig bestaan terug, hij weet tevens, dat hij er geen ziel mee aan Christus geeft – integendeel, kan men welhaast zeggen. Want de liefde van dien mensch zal allereerst datgene behooren wat hem dit menschwaardiger bestaan hergaf en hij zal het wellicht méér behooren naarmate hij dat menschwaardiger bestaan eertijds ontbeerde.1) De mensch zal zich daarin even exclusief en uitbundig verheugen als de tien genezenen, waarvan het Evangelie spreekt, zich verheugden in het bezit van het leven, – en negen van hen maakten zich om geen Christus meer druk. En desondanks hergaf Christus, die dit tevoren wist, hen, als zoovelen, de gezondheid van het lichaam. Hij deed dit dan ook niet uit ,,goddelijke hebzucht|”, maar alleen uit medelijden met de ongelukkigen. Het lenigen der tijdelijke nooden eener gemeenschap vraagt niet of dit 
