gezuiverd werd tot een arme van geest: tot een levenslange dienstbaarheid, die niets vraagt, die niet droomt, die zichzelf verwerpt en nochtans zichzelf liefheeft, – op de wijze waarop men zijn verworpenheid en nutteloosheid alleen liefhebben kan: ,,als onverschillig welk lijdend lidmaat van (den verworpen en nutteloozen) Christus”.

Het zal overbodig zijn hier op te merken, dat dit drama van het priesterschap maar zelden het drama is der priesters. Het was dan ook tevens het drama der menschenliefde, – van het ,,sociaal bewustzijn”. . .

135