pardon en dynamisch. En hij poneert dezen levensstijl aldus zónder een bepaalde „levens(wereld)beschouwing” te poneeren of te bezitten. Hij doet hiermede dus feitelijk precies het omgekeerde van hetgeen oirbaar wordt geacht, aangezien levensstijl eerst recht van bestaan schijnt te krijgen als exponent van een levensbeschouwing. Zonder dit laatste schijnt men het eerste niet te kunnen, niet te mógen bezitten, laat staan zoo aanmatigend als ter Braak. – Ik meen dat deze meening een misverstand is, en ’n tamelijk dwaas. Men kan ook zonder wereldbeschouwing tot een scherpe en voortreffelijke uitspraak geraken over den levensstijl van den natuurlijken mensch, en het kan, ver­volgens, zoo dringend eisch zijn geworden omtrent dezen stijl tot klaarheid te geraken, dat men het probleem der wereldbeschouwing gevoeglijk en voorloopig kan laten rusten. En vervolgens kan men met dezen levensstijl nog wereldbeschouwingen te lijf gaan in zooverre zij een ver­valsching bewerken (of schijnen) van dien recht hebbenden levensstijl van den natuurlijken mensch. Dit laatste (o.a.) doet ter Braak. Hij doet dit impetueus, fonkelend en oor­spronkelijk; hij plaatst zijn degenstooten met een verbluffende, harde kracht en, ja, „systematisch”, „ordelijk”, „ver­rassend”, „tintelend”, maar God behoede de prijsuitdeelers die met de tintelende systematiek heulden!
Zie, ter Braak is iemand die aanstalte maakt zich de schermkunst eigen te maken, en hoewel hij over de scherm­kunst nog geen „duidelijke” „positieve” „ideeën” heeft, maakt hij vast gebruik van zijn goed (en goed-gemotiveerd) recht, zekere eischen naar voren te brengen waaraan én degen én lichaam én.... schermmeester mínstens moeten beant­

60