|
DEN HAAG 1941
Dit wintersch water waar de meeuwen te zaam gedreven zich in ’t zonlicht koestren is zwart en huiverig; alleen waar zonlicht valt, zwak winterlicht, is nog herinnering aan zachtere seizoenen en zijn de vogels saam zonder gerucht of schreeuwen. Zij drijven stil, klapwieken, trekken langzaam en dun in ’t wintersch watervlak spiralen; verlept, oud, kouwelijk zijn ook de meeuwen van de zee, de meeuwen der rivieren. Een glanzend woertje stevent watervlug tusschen hen door, ziet argloos rechts en links doch vindt bij géén gehoor en stevent weer onbevangen verder. Het is schoon als ’t slanke twijgwerk, lichtgeel aan den oever waarin nog late glanzen zonlicht toeven. ’t Is alles als het hart: zwart water, wachten, samendringen waar nog wat warmte valt, een laat bleek licht op wat een zwarte stilte is, op enkle naakte twijgen, zwierig, taai en slank, en bij een man stil peinzend op een bank. En ergens — stil o hart — beweegt een kleine overmoed, die nooit verwoest werd en ook nooit verwoest zal worden. Op ’t plein terzijde staat het steenen ruiterbeeld. Hoog in het zaêl de man die met zijn steenen steek, met steenen hart en hand 29 |
