|
OCHTEND
Nooit zal mij d’herinnering verlaten aan dien rijpenden ochtendstond, toen het zingen der Duitsche soldaten zóó fier en zóó eenzaam klonk, aan hun gesloten marcheeren, de lichtvlam in de bajonet, aan dien levenswil, niet meer te keeren, aan dien luiden, onbuigbaren tred. En het prille licht van den ochtend, dat zoo teer aan hun handen viel, — zoo zacht en innig vervlochten met hun harde, heldere ziel. En ginds, rechts en links, de ramen waarachter in het donker toen om dit zingen der jonge Germanen weer ’t korzelig morren begon, waar de stem dier ontembre Germanen geen wil, vuur of fonkeling won, o! het zingen der vrije Germanen alléén in de ochtendzon! 28 |
