|
En toen het wentelde, den breeden rug in ’t zand, en stil lag, in het stof, ópwaarts gekromd de voeten met het fonkelend beslag, striemde een scherpe pijn de buik, en overeind sprong ’t hinnikende dier. — En achtloos wierp daarop de man de zweep ten gronde; en een handgebaar joeg ’t koninklijke ros de verten in — van den vergoorden dag. 22 |
