|
DE LAATSTE SOLDENIERS VAN NAPOLEON Alles verzonk. – De grote legers van uw onbevreesden, de koninklike tocht eenmaal van dien ontstuimgen tijd toen elke trotse dag steeg uit de duistre eeuwen als een kometenbaan langs een beangst heelal – ’t werd alles weggevaagd. – En ook die gróte, sombere doodstille nacht, van Moskou’s branden, zonk. Hoonlachend weggevaagd naar ’t spoorloos niet die nacht toen donkre rookkolommen, snelle wilde vuren die in de hemel-wŕnden felle bressen vraten, ontzaglik in het zwart der nachten rezen en één seconde stónden, eeuwen-tartender dan elke zegeboog – die stenen zčrken . . . . O trotse sombre pracht, toen Moskou’s machtig branden aarde en hemel nŕchten wanklen deed, toen alle pracht van melkweg, maan en sterren verduisterend bezweek en al deez ondergangen ondergingen – u niet genoeg – aan d’ene kleine stilt, waar gij, eenzaam en somber, toezag . . . . O trotse ruiter, op den rug van uw onrustge schimmel, uw sterke hand bedwong zo achteloos . . . . Spoorloos, gelijk een dróóm, verzonk ook déze nacht, verzonk ook deze smŕrt; een oud verháál, van roem zó groot en eerzucht zo rampzalig als slechts verhalen en historie kennen; een blŕd, dat afgerukt, naar ’n zwarte snelle stroom woei, als alle andere blaren, die in de herfst verwaaien en worden weggevaagd, en naaktheid laten. Niets is gebleven. – IJlings en ordloos opgebroken, omgewaaide tenten, verlaten in een sneeuwland einders achter ons, en weldra ingesneeuwd. Zwervende benden die, teruggeworpen naar de grenzen, 44 |
