|
Maar in het late avond-uur (zijn schuchtre handen aan een purpren bloem) vergat hij ’t al en vulde zijn rustloos hart zich stil en gans met droever pijn en droever mijmering: om ’t zuur verdriet van ’n jongetje dat eens zijn hand zwijgend de zijn’ onttrok, stroef en verstrooid heenging en sindsdien niet meer keerde - - groef reeds zijn grimmig zingend schip de scherpe boeg de stille waatren van een grijze ijszee in; om een wit meisje . . . o onbarmhartige nacht die achteloos haar prille zingen ombracht, o woedend woekrend vuur dat nu haar hart vertéért - - o Zústertje . . . Raadde een stille vrouw zijn vreemde verre blik en wilde naderen. hij schrok, lachte bevreemd, en dwaalde ijlings heen. 14 |
