|
O c h t e n d Er woei een hooge wind, de dag ontwaakte met nog koud licht, zacht-helder in de straten. Slechts ’t snel en tierig zwieren van musschen die de lange warrelende lussen van hun gekwetter langs de venster-stilten slieren doorklinkt den open uchtend. Een vrouw verschijnt ten drempel van haar huis, om haar is koel, blank wind-gesuis en stoeische vluchten; zij glimlacht zacht: de vogels slingeren guirlanden de blinde ramen langs, de kuische dag daalt dralend naar haar jonge handen, - naar ’t blond en zorgeloos gedicht van haar stil lachen in het ochtendlicht. |
