lijst van werken
vorige bladzijde



IV

     vorige bladzijdeZien wij Jezus aldus, als de mens die liefde is en in alles zelfexpressie, wat ook betekent: die voortdurend en in al zijn gedragingen de beminnelijkheid en menslievendheid van de liefde openbaarde, dan wordt tevens duidelijk dat zijn leerlingen Hem volgden omdat zij op die essentiële vraag van Jezus’ leven – liefde te worden – met hun leven antwoord wilden zijn. De vraag liefde te zijn herkenden zij – reeds vóór zijn kruisdood en opstanding en voor het Pinkstergebeuren – als de beslissende ,,woorden des levens”, en daarmee als het voor hun leven tot dan toe ,,nieuwe” ,,gebod”. Jezus vormt met hen en zij met Hem een nieuw verbond, nieuw m.b.t. al de overige verbonden die mensen met elkaar aangaan: een verbond – zoals de leerlingen meer en meer begrepen – waarvoor de liefde enig ,,gezag” is, souverein, scheppend beginsel, toetssteen en richtsnoer, geweten en oordeel en beweegkracht, kortom grondslag en streefdoel van alle menselijk handelen. Dit nieuwe ,,gezag” was hun verbond met Hem. Buiten de liefde is er geen verbond met Hem: noch met Hem als mens noch met Hem als de Zoon Gods. Beiden vragen hetzelfde: liefde te zijn, – zij ’t dan dat de liefde nog anders gevoed wordt, nog andere inhouden, achtergronden en dimensies bezit als antwoord op de vraag van Jezus als Zoon Gods. Zich tot Jezus bekeren, voor Jezus ,,kiezen” wil dan ook zeggen: toetreden tot dit verbond, zich voorgenomen hebben de ,,verplichtingen” der liefde, als het heil der wereld, met zijn leven waar te maken. Dít nieuwe verbond is hun fundamenteel afwijken (niet afwijzen) van elk ander scheppend ordebeginsel dat het heil der wereld wil dienen en een nieuwe wereld realiseren. Dit nieuwe verbond betekent als liefdeverbond de strijd opnemen tegen de ontbindende krachten der mensheid. Dat is hun (van meetaf dwaas genoemde) contra-opdracht m.b.t. een wereld die door de destructieve en dodelijke hartstochten van de zelfzucht overheerst wordt. Van dit verbond heeft Hij niet voorzegd dat het zou zegevieren, maar wel gezegd, bescheidener, voorbereidender, geladen van een andere ernst: gij zijt het zout der aarde (en: als het zout smakeloos is geworden, is het nog alleen goed om door de mensen vertreden te worden); en op andere wijze drukte Hij hetzelfde uit toen Hij zei: het Rijk Gods is als een zuurdesem. Beide uitspraken behelzen alleen een opdracht: geen glorieuze en bestemd om te zegepralen, maar die van dienstbaar aanwezig zijn in de wereld op de wijze der liefde. Terugkeren ,,tot de bronnen”, de oorsprong, tot Jezus ,,zonder masker”, is terugkeren tot het bewustzijn van dít verbond en dít verbondshandelen. Dat is onze eenheid met Hém 1). Dit liefde-verbond is het wezen, de grote, onontkoombare ernst, het geheel eigene van wat wij christendom of de Kerk van Christus noemen. Het is een doorbreking van de Wet, het stelt geen Verlichting (hogere kennis) voorop, het heeft naar zijn wezen ook niets uitstaande met liturgische vieringen of liturgische vernieuwingen – zij werden door Hem slechts verworpen omdat zij een leeg ritueel waren geworden en als zodanig ,,een vluchtmogelijkheid uit de zedelijke binding van de persoon met God en de naaste” 2) – noch met nieuwe (of oude) structuren en instellingen, evenmin met politieke en maatschappelijke vernieuwingen (die wel in naam der liefde geëist, maar zonder liefde verwerkelijkt kunnen worden) 3), Jezus is een werker aan de grondslagen, aan de grondslagen in de mens en dáárdoor: aan de grondslagen van een nieuwe aarde. Dat is de specifieke opdracht van Jezus en de zijnen. Met Jezus heeft de liefde als het onvoorwaardelijk alles beheersende en bepalende van zijn strijdverbond, of anders: met Jezus heeft de RELIGIE DER LIEFDE voor het eerst haar intrede gedaan in de geschiedenis der mensheid. Niets ánders. Deze kent en erkent alleen de ,,verplichtingen” van de liefde, die tevens de kerkelijke verplichtingen zijn (niet omgekeerd). d.w.z. zij wijst alle kerkelijke verplichtingen af die met de liefde in strijd en een vergrijp aan de mens zijn, – ook als zulk een afwijzen ten nadele van de Kerk zou zijn (de erfzonde van het clerikalisme is dat het de Kerk primair stelt, – terwijl Jezus omwille van de ,,verplichtingen” der liefde reeds zijn eigen leven ongedaan liet maken). volgende bladzijde


1) Zo is ,,eenheid met Jezus gekruisigd” dan ook niet de bereidheid de aan het menselijke leven inherente onvermijdelijke beproevingen en rampen geduldig te aanvaarden zoals Jezus zijn kruishout geduldig gedragen heeft, maar het kruishout aanvaarden waartoe de liefde veroordeelt, is eenheid met Christus gekruisigd. Gekruisigd worden met Christus betekent om dezelfde reden gekruisigd worden als Jezus: evenals Hij zijn leven afleggen voor de naaste, evenals Hij vervolgd en een teken van tegenspraak worden omwille van zijn woord en boodschap. Wij moeten ons zelf niet te snel en te vlot als mede-gekruisigden en mede-verrezenen beschouwen.
2) Alfons Deissler: Discussie over de bijbel, p. 29, Bilthoven, 1964.
3) Al deze zaken zijn niet zónder belang, zij zijn nuttig en noodzakelijk, en gebiedende eis vaak; maar zij zijn, binnen het strijdverbond dat met Jezus een aanvang nam, Paulus’ ,,niets” en op zand gebouwd, zij ontzouten het zout en ontkernen het verbond wanneer hun realisering door Jezus’ volgelingen een verloochening betekent van de imperatieven der evangelische en paulinische liefde of van Jezus’ liefdebond.















volgende bladzijde
inhoudsopgave



aangemaakt: 19-02-2010 Copyright © 2015 by
R. Bruning en Th. Bruning
copyright
laatste aanpassing: 14-01-2015