Verleent me Gij uw’ hulpe, o Heer,        in ’t werken dóor dit leven, op U gesteund, ne wicht te meer,        hoe ’t storme, en zal ik beven. Ze ’n kunnen, die mij tegenstaan,        maar schelden toch, en schermen; ’k zie schimpend, ik, hun’ ruwheid aan,        gerust in Uw ontfermen. ‘Dat God bewaart is wel bewaard,’        zoo leerdet Gij mij spreken, o Heere; en, of Ge in slape waart,        mijn schipke ’n zal niet breken. Zegt: ‘Stille!’ en, zoo ’t, weleer, dit woord,        hiet wind en weder zwijgen, zoo zal ’t mij, hebbe ik U aan boord,        doen ’s Hemels haven krijgen.

Twee maanden later echter dit geslagen verweer:

Deur hore en more moet ik,    deur dikke en dinne gaan, en overal ontmoete ik    mij boozen, langs de baan. Ze schelden en ze schrikken,    ze schimpen en ze slaan; ze wegen en ze wikken:    ‘Hoe deernis hem gedaan?’ Ze zeggen, en ze zullen    mij vatten en mij vaân! De dommen en de dullen:    ze ’n durvender niet aan!