ongelenigd, valt de sneeuw; die,           blij noch blank, moze maakt en moze menigt, straten verre en           uren lang...

Telkens weer is de sfeer van de gedichten die hij van 1894 tot 1897 schrijft, er een van stille wezenloosheid, – wezen-loos als alles wat hij levenslang van de zijde der mensen te verduren kreeg; sneeuw die blij noch blank, regen die geen regen, winter die geen winter is, maar een druilen, triest en alles vergrauwend, stil en zonder einde. ‘’t En regent niet, / maar ’t zeevert... van die / fijngezichte, natte / schiervatbaarheid...’

Het wintert, zonder ijs of sneeuw! .     .     .     .   .     .     .     .     .     .                            Wach arme, ’t stinkt,           van ’t smoorend smokkelweêr,           dat zon noch mane ’n dwingt! .     .     .     .   .     .     .     .     .     . Moet zoo het leven zijn! Moet zoo veel zwoegend pogen, door dik en dun, op ’t eind, beloond zijn en bedrogen           met weemoed en verdriet! .     .     .     .   .     .     .     .     .     . Vertijloos, al den dag, en zie ’k, in ’t nauw gesteken, geen’ blijden zonnengang de duistere wolken breken;           en zie ’k noch bol noch boom,           noch hout noch iet dat groent           en, met den kwaden dag,           mijn’ kwaden zin verzoent!