aandrift van deze vroom vervoerde en apostolische priesterziel geweest. Daartoe dreef hem niet alleen zijn eigen dankbare liefde; ook zijn waarachtige, verterende deernis met de mens - en deze niet het minst – dwong hem ertoe God in zijn beminnenswaardigheid kenbaar te maken. Hij wist, hoe weinig mens de mens is, en hoe rampzalig daardoor. Hij wilde hem, gelijk hij het bij herhaling zou uitdrukken, ‘meer mensch’. In God wordt hij dit eerst waarlijk. Doch om hem in God te doen léven, moest zijn liefde gewekt en moest Gezelle, voor zover het zijn aandeel betrof, zijn eigen liefde, zijn eigen waarheden omtrent Gods beminnenswaardigheid in de anderen overstorten.
    Eens, vele jaren geleden, overweldigd door Gods Majesteit, doch onmachtig toen nog hierover met eigen woorden te spreken, heeft de jonge Gezelle beproefd dit verheven bewustzijn van Gods Majestas te vertolken met de vertalingen van Mozes’ gezangen, - oud-testamentisch; hij bezat geen eigen woorden nog voor dit schoonste. Dit Godsbewustzijn, kortstondig en machtig in hem opvlammend, wordt echter weldra achtergrond, evenals de natuur-lyricus die hij enkele malen zo vroom en argeloos geweest is. Gods beminnenswaardigheid leefde en openbaarde hij overwegend en primair in de heerlijkheid van Christus, in de schoonheid van Christus’ Kerk, en als de smart van het leven onbarmhartig op hem aanvalt en hem schier verplettert, leeft hij Gods beminnenswaardigheid in Christus gekruisigd en zal Gods goedertierenheid en menslievendheid openbaar worden in de vrede die de getrouwen van het Kruis werd toegezegd en zeker gewordt; en van die vrede zullen zijn woorden dan spreken. Later - veel later - zal dit alles anders zijn. Dan is het via de aarde, de schepping dat hèm - hij is maar een gewoon mens - Gods luister, Gods liefde en majesteit op de meest grootse wijze openbaar worden: déze via de schepping gemanifesteerde luister raakt zijn diepste ontvankelijkheid, de diepste liefdegronden van zijn wezen. - Maar éen hunkering is dezelfde gebleven: dit alles mede te delen, deze, zijn liefde over te storten. Doch dit kan hij alleen als dichter, alleen zo volledigst. Alleen als dichter kan hij zijn liefde tot God en alles wat hijzelf nu zozeer als Gods beminnenswaardigheid doorleeft, geheel zijn; alleen als dichter kan hij zijn waarheid, die onherhaalbare en hem alleen toevertrouwde waarheid omtrent God onbelemmerd uitspreken, doorgeven, in anderen, in de ontvankelijken overstorten - en daarmee zijn opdracht vervullen: