| N I E U W E M O T I E V E N | 137 |
|
o Eewig, eeuwig oude, onpeilbaar donkere, diepe afgrondigheid, waarin mijne ooge onvruchtbaar dwaalt, en niets ontdekken kan, ’t en ware ik eerst ontsliepe uit dezen blinden nacht, waarin geen licht en straalt. |
of elders:
|
O Ongeworden, eeuwig Wezen, al ’t uitgelezenste uitgelezen, dat Gij niet zijt, is onbekwaam, van nňg zoo verre, U aan te raken, naamkondig Uw’ bestaan te maken, of uit te spreken Uwen naam! |
of:
|
Wat eere is ’t mij den Dien te weten, dien niemand weten kan, ’t en zij Hij zelf Hem zelven, onverspleten, van al dat Hij niet is heel vrij! |
Deze onkenbare en verborgen God, van Wien hij alleen weet – doch tevens aldoordringend weet: door de alom in de schepping vernomen hymnen van Liefde – dat Hij een God van Liefde is, de Abba, Vader, van Wien Jezus sprak – deze Verborgene bliksemt met zijn Majestas al het bestaande, alle andere schoonheid ook, aardse en menselijke, te niet: het is alles van Hem, en van Hem is het tevens ook weer niets: Hij zelf blijft in dit alles de ‘altijd Ongedaagde’.
|
De ramen staan vol heiligen, gemiterd en gestaafd, gemartelaard, gemaagdekroond, gehertoogd en gegraafd; die ’t branden van het ovenvier 
|
