| N I E U W E M O T I E V E N | 113 |
|
en gij alleen berecht zijt, en bekwaam, om nu dien minnelijken oest zorgvuldig op te rapen, dien God ulieden heeft, en ons, in ’t gers geschapen. Bedaart u: lekken moet ge, menig’ malsche dagen, dat gers, dat u verblijdt; en, als gij rusten gaat, den grooten uier, zwaar en zwankend, henendragen, betna de vrouwenvuist, die u te wachten staat. Dan, zingend, zal, gezond, in zoete zuivelstralen, het moederlijke spon uit uwe spenen dalen... |
Het was deze weelde der aarde, die zijn woord dat aangrijpend accent gaf van ‘zatgezopen’, vermoeid leefgeluk:
|
Heur’ trompe steekt de koe: ze is moe van neerstig om te knagen; van lange, in ’t jeugdig grasgewas, den zwaren eur te dragen; den zwaren eur, die, molkenvol, albij den grond genaakt; die zwaait, die heur den tred belet, en ’t lichaam lastig maakt. |
Deze overdaad der aarde, haar alles-gevende gulheid en liefelijke zinverheid deden hem telkens weer met zulke heldere, dankbare, oprecht-liefdevolle accenten, met zulk een verholen hunkering ook, spreken van ‘moeder Aarde’, ‘Moeder Aarde, milde en menig’, van de moederlijke, 
