|
Toen, als een groot stil vaan werd een windstreep ten hemel geheven; diep onderaan kwam een wolkje gedreven speelsch als een meisje; alles glimlacht; hoog dreef het door den hoogen zomermiddag. Het steeg door de zengende gloed een roerlooze stilt tegemoet, het steeg, en diep hing als een vreemde zeebloem zijn spiegeling – overmeesterd, verwoest, bedolven onder vuren zonnegolven. Heel in de verte verdwijnt het; ook de meeuwen waren verdwenen, de windstreep vervloeide. De hemel is klaar, en weer leeg; de hemel en de zee zijn alleene – hun gespelen verdwenen. Allen zijn moe en bang van dit barre lichtgezang. 36 |
