|
MAANNACHT Gij zijt over ons als een maannacht blank en oneindig. Wij wéten : een vèr meer staat in het maan=licht stil geheven. Als een verpuurde zilver=damp viert het in zich gekeerd de ontvangenis van het licht. Maar wij zijn de arme kinderen van het doffe laagland, |
| [donker verdoold over den einder; |
|
de zware trek van ons hart naar de glinsterende maannacht=gletschers der Alpen, naar de maannacht=meren daartussen verspreid, bedelt over de heuvelen van ons land - maar ’t uitzicht is ons niet wijd, niet hoog genoeg. Wij keren weêr, bedroefd, naar omlaag, — naar ons laagland, het donkere, het doffe. En staren naar de scheepjes eindeloos in nachtland verloren. Zij echter hebben lichtjes uitgezet, en groeten U vertrouwelik. Heer, Heer, leer ook òns eenvoudig zijn. Ons bréékt een onstilbaar verlangen, uw kinderen van het doffe laagland, donker verdoold |
| [over den einder. |
|
45
|
