|
aan zolderkamerraampjes rekken zich onze armen om erbarmen Maar op de hoge heuvelen heffen zich onze hoofden omhoog aan sirkelende horizonten! Wijd — wijd — vlakten van Rembrandt! Want in ons allen is het woest verlangen ’t trekken te zien der wolken eenzaam bevrijd Ruimten! — O! — Met God alleen! Niet, niet meer de stad - de zwarte pijn om doel=verloren mensen Niet, niet meer het land, de groene zoet=kleurige polders - kwčllen smart=verwrongen bomen kwčllen de lankoereuze bochten van stille, matte sloot zinkt in eindeloze stilte het eindeloos verlangen naar den einder Laag! o, omlaag de aarde! Stijgen wij hunkerend naar uw verzadiging! Stil ons, stil ons in uw bevrijding. 33 |
