|
en hare zusteren, de vrouwen, zullen niet vreze’ om dit kindje der eenzame kuisheid: Mannen kruisigen Christus aan het lichaam van een |
| [publieke vrouw. |
|
De metropool kreunt van de pijn dier vrouwen: het leed, ’t eenzame leed in hun harde ogen, in de bitse lijn van hun onverschillige mond. Boven de levensworstel der stad: roerloze lichtreklames als vonnissen — gloeiende staaldraden, fosfories=blauw op de lucht, rood van God’s wonden, — over de dakranden van de Notre Dame uitgekervelde |
| [chimčres: |
|
vooruitrekkend, angstige koortsvizioenen, zwarte blaf op de stad, strčng, strčng als de Acht Zaligheden uit Jezus’ prediking. Daaronder de vlugge strakke stap van een die alle |
| [problemen perste |
|
in de greep van zijn stok: toerist naar het miesterie: Napoleon’s graf. In de tour Eiffel stijgt de lift boven daken en torens: een heilige: hij opent een vizioen op Parijs dat als een zee hijgt en ronkt van horizon tot horizon; als de mensen weer staan op de begane grond zij verdwijnen in een boelevaar=restorant: zij spuiten zich op de been met een sifon; de »levenswijze« speelt dan Bach op een typmasjiene en lacht om zich en de anderen de wrange lach van Hamlet (laatste suggestie van zekerheid.) 23
|
