|
Heer, ik roep tot U uit de nauwe schacht mijner uren; tot U roep ik uit hun vruchteloze eenzaamheid en eenderheid: Mijn rusteloos dwalen is roepen om U en angstige |
| [opstandigheid: |
| het gedurige vallen der doden zonder geluid, zonder geluid |
| [om ons heen, |
|
en onze zonden en onze trots. Ik roep tot U Heer, uit deze afgronden van stilte: in mijn hart is 't eindeloos verlangen der geluidloze |
| [hospitaal=zalen. |
|
De dag is nauw als het achterdek van een turfschip: in de verten is de rijkdom der velden onbereikbaar |
| [en ongekend: |
|
ik weet alleen de droef=verrimpelde gezichten, de peinzende sukkelgang der armen die turven komen halen. Heer, de dag is angstig=nauw als de binnenplaats van een gevangenis: in het kille licht tussen d'onvruchtbare muren troosteloze rondgang van vermoeide gevang'nen: zij gaan naar de aarde gebogen om niet te sterven van oneindigheidsdrift. Heer, God, Gij zijt zo ver. Heer, ruk me òp van de aarde: dat ik in de wijdheid uwer Liefde lere staan rustig en stil: rode vlieger in de blauwe lucht; 8
|
