|
al wat er teder droomde en zon en zong in ons |
| grepen toen: |
|
wij zullen wel nooit zìen. En ’t Nieuwe-zelf — ook dàt begrepen wij en angstig wisten wij wat Het ons vragen kòn, en angstig waren wij als Het ons vragen ging. Maar wàt wanneer wij-zelf niet voorgaan dorsten, niet |
| bléven durven |
|
al werd de weg ook anders en héél anders dan wij in vroegere jeugddagen droomden. En wij die de brede baan zingend bestegen (begeestering: een wapprend banier, de vaste daavring van |
| d’eigen stap) |
| — wij zagen angstig hoe de baan versmalde, verbrokkelde |
| aan steile ravijnen |
|
naar afgronden, kil, klam, klankloos, zonloos en zó beklemmend diep als was een stijgen, een weerkeer |
| naar zonlichte hoogten |
|
naar ’t Leven waarheen al ons verlangen stuwde en joeg wel nooit meer mooglik. Wij: enkel wat weg-verloren dolers die omkomen moeten — Tòch vèrderdringen, tòch vòlhouden: wéten: dit is de weg, wéten dat dit de daad is waarna gezegd kan worden: ziet, ziet, wij hebben zelf het bitterst van de strijd doorstaan, vòlgt ons, volgt ònze weg: de daad waarmee het recht veroverd wordt ook ’t bitterste |
| te vragen: |
|
want wat wij vragen hebben wij zèlf gedààn, gedùrfd. En toch — wanneer God vroeg, en aldoor méér vroeg, méér — als ’n onverzadigbare leeuw ons hart doorhongerend, wanneer wij zagen dat iedre nieuwe dag nieuw sterven was 50 |
