|
DE WONDE VOGEL - I
|
| over mijn moe-gebogen eenzaamheid |
|
: zong niet, zong niet mijn lemen fluitje, nacht en dag, het kuise schuifel-ritme van haar jonge lach die kwam — en ging. Waarom, Vader, waarom. Waarom, opnieuw, die donkere verholen dool van mijn rood |
| bloed. |
|
— het wiegde zo verstild, en stiller nu op ’t ritme van haar lach. Zo grijze pijn, zo dof en moe verdriet wordt deze dool. Gij wondt wel wreed, vreemd-wreed. Waarom. Mocht dan dit al te eenzaam hart niet zo onstuimig zijn. 41 |
