lijst van werken
vorige bladzijde



- 2 -


volgende bladzijde gedésequilibreerde of overtrokken kuisheidsopvatting heeft zijn niet minder gruwelijke aspecten en consequenties als de berekende nederigheid waarvan de machtswil zich bedient, of als een religie die nog enkel vrees of vlucht is, wegschuilen voor the horror of history, deze geliefkoosde gewoonte ook van "de wereld". Jezus heeft niet enkel zijn lichaam aan de mensen prijsgegeven, maar ook zijn woord, hetgeen betekent dat het aan al het menselijke blootgesteld, uitgeleverd én onderhevig zou zijn, dat ook zijn woord al het menselijke aan den lijve zou moeten doorstaan. Dat lot heeft Jezus met zijn komen in de wereld en onder de mensen aanvaard, en is een der redenen waarom de zijnen "waakzaam" moeten zijn bij deze durende doodsstrijd van zijn woord, en geen reden om aan zijn woord te wanhopen of het als een misverstand op te ruimen.

    Prof. Chorus, zal men zeggen, sprak over het verplichte celibaat dat door en omwille van een machtskerk word ingesteld en om diezelfde reden in stand gehouden en verdedigd wordt. Over die machtskerk - een aspect van de Kerk - valt uiteraard wel het een en ander te zeggen, ook ietwat onthutsender dingen dan de "trucs en strijkages van de Romeinse curie-heren", maar niet daarover. Wel zou ik willen opmerken dat men te eenzijdige informatie geeft als men alleen de curie-heren voor haar aanwezigheid aansprakelijk stelt. Bekend is toch, dat ook Congregaties en kloosterordes (Jezuïeten en Dominikanen) tijden lang en afwisselend een niet te bagatelliseren macht en invloed (ten goede of ten kwade) op de romeinse besluitvorming hebben gehad; dat die machtskerk ook mogelijk werd door de noeste ijver van talloze theologen; dat de machtsdoctrine en machtswil niet alleen in Rome een rol speelden, maar ook overal elders in de Kerk, in de bisschoppelijke machtsgebieden, aanwezig waren, verdedigd werden en in werking traden als er dingen gebeurden die de betreffende "heren"niet zinden. Ook komt het me voor men die machtswil niet enkel op rekening kan schuiven van een romeins-cesaristische geestesgesteldheid (of "spiritualiteit"). Het Oude Testament schijnt deze machtswil enkele deugdellijke geloofsbrieven te hebben overhandigd, zodat Christus' "Koninkrijk" in zijn vaticaanse vertolking ook te zien is als een voortzetting van Jahwehs koninkrijken met hun macht en geweld. Het zijn niet alleen de "curie-heren" die de machtskerk - voor, zover aanwezig - hecht gegrondvest hebben, Men rukt die eeuwenlange traditie niet in een handomdraai uit haar voegen. - Ook niet hierom: omdat die machtswil nooit exclusief een kwestie is geweest van macht om de macht (in Rome niet, en in Jeruzalem niet). De achtergrond was in Rome steeds: de verdediging van het heilsinstituut der mensheid, het behoeden van de waarheid, het heil der haar toevertrouwde gelovigen, haar enorme verantwoordelijkheid, afweer van "de gevaren der wereld", het binnenleiden, binnenhalen binnentrèkken, somtijds binnensleuren en, eenmaal binnen, binnen houden van de mens in dat veilige, beschermde domein waar alles aanwezig was dat het geluk en het goede leven van de mens vertegenwoordigde en bevorderde. De Kerk beschermt de mens tegen zichzelf, heette het dan wel. Het is duidelijk dat dit alles óók abjecte consequenties heeft gehad: de kerkelijke hoogmoed van "wij 'hebben' de waarheid", priesterlijke ontrouw, clerikale tyrannie, theologische grootspraak, kerkelijk cynisme en, als zulks nodig werd geoordeeld, wreedheden zonder weerga etc. Reeds Paulus vreesde dat "de schoonheid der openbaring" zijn geloof kon perverteren tot hoogmoed, en Jezus bad ons die "raadselachtige" (of onwelkome) bede voor: "Leidt Gij ons niet in bekoring", wat slechts betekenen kan: laat Uw woord ons niet uitleveren aan de bekoringen waaraan wij door uw heilswoord blootstaan; behoed ons voor de bekoringen die aan het bezit van uw woord inherent zijn. En dat zijn dat niet "de grote verzoekingen" die met de lagere instincten van de mens gegeven zijn, maar die edele (doch in hun gevolgen niet minder desastreuze) verzoekingen waaraan een immense verantwoordelijkheid voor het lot der wereld is blootgesteld. Men kan zeggen dat de Kerk, in haar machtswil, voor een van die aan het waarheidsbezit inherente bekoringen meer en meer bezweken is toen zij, eenmaal staatsgodsdienst geworden, ook het wapen van de wereld, de machtswil en het machts behoud (zaken waarvoor Jezus totaal immuun was) bezweken is; dat zij bezweken is voor een logica die wel de logica van de mens maar niet de logica van Jezus is. Aan- volgende bladzijde















volgende bladzijde
inhoudsopgave



aangemaakt: 16-04-2001 Copyright © 2010 by
R. Bruning en Th. Bruning
copyright
laatste aanpassing: 24-02-2010