En ver...



... en ver een neuriënd zingen,
stil, licht en onbestemd,
een treuren voorbij de dingen,
eenzelvig en afgewend
(alles bleef ongeboren
verloren en onherkend),

en licht toch, als ’t snelle water
van de kleine blinkende wel
die zijn doelloos nu en later
vertaalt in een onaflaatbaar­ –
zichzelve-herhalend spel.

is dit het laatste? het laatste
van aarde’s vervoerend torment –
dit zinloos en onverstaanbaar
zacht neuriën, neuriënd water
slechts stil in zichzelf gewend.

ergens ver klinkt een zingen,
helder en onbestemd,
een treuren voorbij de dingen,
stil, licht en afgewend.
alles bleef ongeboren,
verloren en onherkend.

96