|
Kleine Ode (aan de muziek) Hoe schoon is ’t spel der zuivre klanken zo vrij en licht beweegt het zich, te loor in droefenis en vreugde; zij omraaken met klaarder glans wie zich aan haar verloor. Er is maar éen geluk, en hiervan vangen de roekelozen slechts het fonklend spoor: zo vrij te zijn als ’t kuise spel der klanken, zo licht en ver en ochtendlijk omgloord; zo van de wereld zijn en toch van haar ontketend, zo smart en jubel, zo diep aards, zozeer zichzelf zijn en, zichzelf vergetend, ontbonden zweven, aard- noch hernelwaarts. Hoor, hoor, het hoge spel der klanken, – zo wereld-vrij en licht zijn verten gaan, niets van dit leven vrezen, niets verachten, dankend dit al, als ’t heiligste, zijn toegedaan. 44 |
