,,wetenschappe1ijke” aandacht verdienen, een aandacht die mogelijk nog een andere conclusie wettigt dan dat men in zulk een geval te doen heeft met een sexuele foetus op sterk water. – Zo kan men ook niet, onder het motto van ,,bij de tijd zijn” of als algehele ,,openheid naar de wereld toe”, of in het belang van ,,de wetenschappelijke filmstudie”, naar de zinnetjes-prikkelende films gaan zitten kijken als men als priester of non het celibataire leven in zichzelf in stand wil houden. Men kan die ,,wetenschappelijke studie” gerust aan leken overlaten. Liefhebbers genoeg. Ook de deskundigheid zal er niet onder lijden. En van zijn ,,openheid naar de wereld toe” kan de priester op talrijke andere manieren blijk geven als hij dat per se wil. Een kloosteroverste verzekerde eens in een dagblad dat de onrust in de kloosters [met?] de celibaatscrisis en meer van die narigheden zijn begonnen toen men – met de beste bedoelingen – de teevee als kloosterlijke ontspanning binnen de kloosterveste haalde. Ik weet het niet. Maar als het zo zou zijn, zou aan de hand ervan ook een merkwaardig psychologisch démasqué van de huidige geloofscrisis kunnen worden ontworpen: de geloofstwijfels als het ,,belang” (Ter Braak) van een opgelopen sexuele temptatie die men niet meer kwijt kan. Dat is natuurlijk dwaas, maar niet zoveel dwazer als het psychologisch démasqué dat het conflict Rome-Nederland terugvoert op de tegenstelling: een ,,uitermate corrupte bedrijfsvoering van ettelijke curiale persoonlijkheden” in Rome, en ,,integriteit en kunde” in Nederland, waar hoogstens wat bedrijfsongevallen te bespeuren zijn (De Bazuin 2-4-72); of als dat andere, theologische, démasqué – een bijna pathologische polarisatie – dat de tegenstelling Rome-Nederland herleidt tot de tegenstelling van twee godsmodellen: het monotheïstische van Rome en het trinitarische oftewel driegod godmodel dat De Bazuin (19-3-72) onlangs lanceerde. De Kerk zou dat driegod-godmodel altijd hebben verwaarloosd, een voor de Kerk uiterst noodlottig verzuim. De drie goddelijke personen kennen namelijk ten opzichte van elkaar geen intolerantie of concurrentie; op die grote trinitarische les heeft de Kerk nooit acht geslagen; ,,zodoende” (Wim Kan). Daarom is de Kerk er nooit in geslaagd zich van haar concurrentiewil en intolerantie te ontdoen (Jezus’ woord was daarvoor blijkbaar niet voldoende).

29