Uiteraard is men eenigszins nieuwsgierig het Duitsche kunstleven wat meer van nabij te leeren kennen, en dit te meer als men zoo juist Felix Augustin’s „Hedendaagsche Duitsche Letterkunde” heeft verorberd en daarbij een minder aangenamen smaak in den mond heeft.gekregen. Terwijl ge in de veronderstelling verkeert, dat de hedendaagsche letterkunde in Duitschland hedendaagsch en Duitsch is, wordt u in genoemd boekje gesuggereerd, dat het hedendaagsche vooral bestaat in een geworteld staan in het verleden: (en dit dan n.b. als reactie op…. de nieuwe zakelijkheid!), in een geworteld staan ook in totaal andere zaken dan die, welke in het huidige Duitschland, in het centrum van Germaansche heropstanding en Germaansche zelfbevrijding, in het middelpunt der aandacht staan. Ge moet daarom niet meenen dat wij hier ten achter zijn! Wat in Duitschland gepresteerd wordt kan best een vergelijking doorstaan met…… Augusta de Wit, met…. Anton Coolen, met…. Arthur van Schendel. Heel verdienstelijk dus! Iets nieuws, iets specifiek Duitsch schijnt er eigenlijk heelemaal niet aan het handje, en het woord nationaal-socialisme komt, anno 1941, in heel het werkje niet voor. Vreemd. We hadden ons van de hedendaagsche Duitsche letterkunde een zoo geheel andere voorstelling gemaakt, mede ook aan de hand van eenige in genoemd boekje behandelde auteurs. We hadden ook kennisgenomen (door middel van die prachtige plaatwerkboeken welke in zoo rijke verscheidenheid thans verschijnen) van hetgeen er in het huidige Duitschland gepresteerd wordt op het gebied.van het kunsthandwerk, de versieringskunst, de bouw- en beeldhouwkunst, en wij hadden — niet zonder woedende jaloezie somtijds — meenen te mogen concludeeren, dat aan gene zijde van onze oostergrenzen een volk zich gericht en hartstochtelijk hernam en dat deze heropstanding niet alleen de politieke werkelijkheid (en het scheppend denken), maar ook de scheppende verbeelding gloedvol en oorspronkelijk inspireerde. Augustin's boekje suggereert