reld, koloniaal gebied, is echter — wij suggereerden het reeds — iets wezenlijk anders dan een koloniaal imperium. Een continentaal imperium kan koloniën behoeven (voor volksplantingen etc.), zijn macht, zijn eigen bestaan, zijn grootheid ook, is er niet van afhankelijk of ermede gemoeid. Doch niet alleen hierin (of hierom) voltooit zich een essentieele revisie der imperieele gedachte.
     Gelijk wij reeds zeiden: het is de taak juist der groote Euro­peesche imperia Europa te consolideeren. Onvermijdelijke voor­waarde dezer continentale consolidatie is echter, dat de aldaar levende volken zichzelf realiseeren. Ook zeiden wij, dat het Britsche Imperium de vervulling dezer voorwaarde niet kon dulden, en dat dit ten nauwste samenhing met het wezen, de structuur, het zijn of niet-zijn van zijn (anti-organische) macht. Een Europeesche con­solidatie, gebaseerd op de zelfverwerkelijking der volken, is slechts mogelijk, wanneer de souvereine macht berust bij die Europeesche volken die inderdaad, uit en door zichzelf, deze souvereine macht zijn. Alleen zoodanige imperia kunnen zich de weelde veroorloven van een geunifieerd Europa, waarin ook de andere, de kleinere volken zichzelf realiseeren. Alleen zoodanige imperia kunnen een einde maken aan die voortdurend met latente erupties geladen ongerijmdheid, dat een natuurlijke verbondenheid, dat een natuurlijk economisch bloc van bijeenliggende volken doorsneden, door­broken en vernield wordt door een willekeurig politiek machtsspel dat potentieele (en daarmede ook weldra daadwerkelijke) vijanden maakt van hen, die door het lot en door de natuur tot vriend­schappelijke samenwerking werden voorbeschikt, en derhalve verplicht. Alleen zoodanige imperia kunnen hun wil, dat de Euro­peesche volken in vrede en orde, op de basis der natuurlijke verbondenheid, samenwerken, inderdaad imponeeren. Ook déze orde-wil, ook de reconstructie van Europa, behoeft macht. — Met de continentale imperia wordt ook de logische en natuurlijke voorwaarde geschapen voor een zich logisch en natuurlijk uni­fieerend Europa. Europa zal gebaseerd zijn op levende waarden,of het zal niet zijn. Op onderling respect en op de natuurlijke verbondenheid, en op de leiding daarbij der groote imperia die Recht en Orde met hun macht kunnen imponeeren.

Men kan opmerken, dat de macht van den sterkste opnieuw het vernederend, brute, brutale en meedoogenlooze ,,recht van den sterkste’’ kan worden. Inderdaad, dat kan. Het kan zijn, dat de toekomst onder andere vormen een beschamend en beleedigend verleden continueert. Het is altijd mogelijk, dat het Recht en deszelfs plichten misbruikt worden voor onrecht, wanneer het Recht de macht in handen heeft. Maar deze mogelijkheid zegt niets tegen de wenschelijkheid en noodzakelijkheid, Europa op deze logische en natuurlijke wijze te consolideeren. Dat ten eerste. Ten tweede: het Duitsche Imperium vervult in dit tijdsgewricht (en niet slechts op het terrein dat ons hier bezighield) een historische zending, en het is zich bewust deze te ver-