Want, abstraherend het leven zoals dit zich uit in z’n materiële verschijningsvorm (welke willekeurig, individueel: weshalve aksidenteel is) schift Marsman het essensiële, het enkele zielsritme, open, ’tgeen hij, vizioenair-epies als hij is, ons geeft in prachtige verbeeldingen. Deze verbeeldingen zullen, daar zij alle kontakt met de uiterlike realiteit missen, het velen zwaar maken deze verzen te verstaan: onbegrijpelik zullen zij alleen hèn zijn, voor wie de universele levensritmiek een wereldvreemd gebeuren is. (We kunnen de houding van Carel Scharten tegenover deze verzen dan ook alleen verklaren uit een soort vooroordeel, ’n soort koppigheid die niet gewillig wilde luisteren naar deze op-het-eerste-gehoor-natuurlik-wel-ietwat-vreemd-klinkende stem van deze jongere.)
   ’n Voorbeeld tans: het is II uit Blauwe Tocht: Erin wordt beschreven het weerkeren uit de huiverende hoogten der vereenzaamde grootheid: Deze klacht ging haar vooraf:

,,Nooit gleed een bloemsignaal tegen de steilte van mijn schemernacht, waar ik, gewelfd over den rand der ruimte, den geur der eeuwen puur uit den bokaal der lucht —”

nadat hij eerst oppermachtig had getart:

,,maar hij, blonde boorling der zwellende jaren, hij tartte nacht, en vlocht het ruige duister samen met zijn haren tot veilge vacht. zoo, schragend geleund in de nis der kimmen: zuigende schacht — zag hij ellende den hemel beklimmen — — zijn eerste wacht —”

en als hij dan tot de erkenning — het onbegrensd, mateloze verlangen stiet zich aan de begrensdheid aller dingen — kwam:

,,oogen branden dieper dan het doel ... o, grenzen, horizonten en vervloeien —”

volgt de angstige overgave aan het leven, ’t ineenbreken (waarmee het eerste deel van deze bundel gesloten wordt):

,,Zee, storm en duister . . . en eeuwigheden breken in den nacht; mij worde dracht van firmamenten zeer verzacht. ik kan der vuren huiverende wacht niet langer hoeden — ik ben gansch ontkracht — geef mij uw schemering, geef mij uw grijzen wind . . .

   Deze terugkeer uit trots-bovenmenselike hoogte ,,terzij de horde” naar het aardse is een àfgedwongen, een nóódgedwòngen overgave: