|
D e b r u g rauw, grauw, heerschzuchtig-onverschillig tusschen de menigte, die in een rommeligen boog dof samendromt, klein plotseling en schimmig. Men zag de zware schuit, die laag voorbijschoof, den romp, den mast, het roer, het drietal schepelingen, niet ’t wieglend zonnespel dat langs dien muur bewoog — het lichte schuifel-glinsteren der spiegelingen. Dit ijl en helder spel dat in het licht ging zingen, dat ’t brugdek uit verborgen donker opwaarts trok — brug die uiteendreef het bigot opdringen, doch geurde als een bloem, die plotsling openbrak — de menigt zag het niet. Zij zag niet hoe de boot trotsch haar voorbijvoer; hoe het bruggevaarte dalen ging en zich weer langzaam in zichzelve sloot over het zachte glanzend ademhalen van ’t zwalpend water in de schutse van haar schoot. — — — — — — — — — — — — — — — De slagboom zwaait steil recht; ’t gepeupel jaagt weer voorwaarts, dringt grommelend en grimmig, — het brugdek, vlak, ligt als een vloer omlaag, stom, rauw en grauw, heerschzuchtig-onverschillig. |
